Fototentoonstelling: The Travelers van Elizabeth Heyert

Al in de zestiende eeuw werden doodsportretten geschilderd. Het zijn documentaties van een bijzonder moment, een moment van overgang en tegelijk een laatste bewijs dat iemand heeft geleefd. De band die er was wordt doorgetrokken tot na het overlijden. Een overleden kind blijft bij de familie horen en het portret laat dat zien. Zeker als er nog geen andere portretten van het kind bestaan.Portretten reizen met families mee totdat er geen behoefte meer aan is, bijvoorbeeld omdat de overledene niet meer wordt gekend en geen betekenis meer heeft voor nieuwe generaties. Men bewaart het portret vaak nog wel als de maker of de geportretteerde beroemd is. Dit telt bij doodsportretten veel minder. Zo raken vereeuwigde doden toch al snel in de vergetelheid.

Onderdeel van deze tentoonstelling zijn doodsportretten uit de bekende fotoserie The Travelers van Elizabeth Heyert. De geportretteerden op de foto’s van Elizabeth Heyert dragen feestkleding. Het feest waar ze heen gaan is in de hemel en als je Jezus gaat zien moet je er mooi uit zien. Na hun overlijden zijn ze zo gekleed door Isaiah Owens, uitvaartondernemer in Harlem, New York.

Hij werkt volgens een oude Afro-Amerikaanse traditie uit het zuiden van de Verenigde Staten.Owens legt de gestorvenen af, kleedt ze mooi en verft hun haar als dat nodig is. Soms zochten de stervenden zelf de kleding uit, vaker deden de nabestaanden dat. In het geval van James Earl “Jay Moe” Jones kochten zijn vrienden het voor hem.Heyert werkt een jaar aan dit project en ze maakte 33 portretten. Ze fotografeerde vroeg in de ochtend. De avond ervoor had Owens de overledene mooi gemaakt en op een zwarte doek in de kist gelegd. ’s Nachts kwam de familie bij hem of haar zitten en om 10 uur begon de dienst meestal.