Praktische zorg met diepe betekenis
Elly Stam (60) werkt als maatschappelijk werker bij hospice Kuria. ‘Bij elke bewoner probeer ik te begrijpen wat nodig is, en te ondersteunen in hun praktische, vaak admini-stratieve zorgen. Regelmatig merk ik dat mensen het moeilijk vinden om de realiteit van hun situatie onder ogen te zien. En hoe zij vaak vasthouden aan hoop, zelfs als het einde nabij is.’

Emoties ervaren en erkennen
In 2017 kreeg Elly’s vader kanker. ‘Ik was zo gefocust op de praktische zaken dat ik mijn emotionele betrokkenheid als dochter opzij zette,’ zegt Elly. Elly’s emotionele doorbraak vond plaats tijdens een kerkdienst enkele maanden na haar vaders overlijden. ‘Ik stond naast een man die qua lengte en uitstraling veel leek op mijn vader. Toen zijn mouw mijn arm raakte, kwam alles ineens naar boven,’ beschrijft zij. Eindelijk kwam zij in contact met haar verdriet.

De verlossende ervaring: Uit mijn stolp
‘Het was een verlossend moment. Het was bevrijdend om eindelijk mijn emoties te ervaren. Het heeft me geleerd hoe belangrijk het is om je eigen emoties toe te laten,’ reflecteert ze. Elly begrijpt nu beter dat veel mensen moeite hebben om de eindigheid van hun leven onder ogen te zien. ‘Als ik nu terugkijk, zat ik zelf in zo’n glazen stolp, afgesloten, maar ook veilig. Net zoals veel mensen die ik tegenkom; zij bouwen, vaak onbewust, muren om zich heen.’

Hulp in het hospice: Emotionele verbinding
‘Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om er gewoon te zijn voor mensen, naast de praktische oplossingen die ik kan bieden,’ zegt Elly. ‘Ik probeer naasten te helpen bij het vinden van manieren om aanwezig te zijn bij hun zieke geliefden. Ik wijs hen op de mogelijkheid om bijvoorbeeld te lezen, herinneringen op te halen of gewoon samen te zijn in het moment. Kun je het verdragen om ergens aanwezig te zijn, waar je niks kan doen?’

Een les voor de toekomst
Elly hoopt dat haar verhaal anderen kan helpen om hun eigen emoties en wensen beter te verkennen. ‘Het is cruciaal je niet alleen te richten op praktische zaken, maar ook om ruimte te maken voor persoonlijke emoties en gesprekken over het levenseinde,’ zegt ze. Haar ervaring heeft haar geleerd dat het zelfs als professional moeilijk kan zijn om je eigen verdriet te erkennen en te delen terwijl dat een belangrijke stap kan zijn naar verwerking.