Een leven in de palliatieve zorg
Wies (58) werkt al bijna 23 jaar als netwerkcoördinator palliatieve zorg. Hiervoor was ze jarenlang oncologie- en wijkverpleegkundige en gaf ze leiding aan een transmuraal centrum in Flevoland. ‘Ik ben altijd geboeid door wat mensen betekenis geeft in hun leven, en dat is precies wat palliatieve zorg zo bijzonder maakt. Het draait om wat iemand nodig heeft om het leven op hun eigen manier los te laten.’

Kwaliteit van leven voorop
Wat indruk op Wies heeft gemaakt was toen haar schoonmoeder longkanker kreeg. Na het overlijden van haar man verhuisde ze van de boerderij naar een appartement in de buurt. Als moeder van negen kinderen besloot ze dat kwaliteit van leven voorop moest staan. ‘Ze kocht een elektrische fiets om nog door de polder te kunnen fietsen,’ herinnert Wies zich. ‘Ondanks haar ziekte heeft ze jarenlang van het leven genoten, en kwamen de jongste kleinkinderen vaak tussen de middag bij haar eten.’

Samen tot het einde
Toen Wies’ schoonmoeder afhankelijker werd, hielpen Wies en haar man haar elke avond naar bed. ‘Ze vond het heerlijk als we haar handen en voeten masseerden,’ vertelt Wies. ‘Het ontspande haar en bracht ons dichter bij elkaar. We haalden herinneringen op en voerden gesprekken die we nooit eerder hadden gehad.’ Wies’ dochter speelde ook een belangrijke rol. ‘Ze at regelmatig bij Beppe en las voor uit de Bijbel, omdat mijn schoonmoeder niet meer zelf kon lezen.’ De hele familie zorgde er met elkaar voor dat de kleinkinderen tot het laatst tussen de middag konden komen eten.

Het schelpje: een blijvende herinnering
Mijn relatie met haar was altijd wat afstandelijk geweest, maar de zorg voor haar in die laatste negen maanden heeft ons dichter bij haar gebracht,’ vertelt Wies. ‘Het werd een ritueel waar ik nog steeds met een heel goed gevoel op terugkijk. Vlak voor haar dood gaf ze me een zilveren schelpje, een Alikruik. Dat staat voor mij symbool voor de verbinding die we in die periode hebben opgebouwd.’

Een les voor de toekomst
‘Wat ik uit deze ervaring meeneem, is dat palliatieve zorg vooral om die kleine, waardevolle momenten met elkaar gaat,’ reflecteert Wies. ‘Het heeft mij, mijn partner en onze kinderen dichter bij onze (schoon)moeder en Beppe gebracht. Die rituelen, die mooie momenten en het bij elkaar zijn blijven ons altijd bij.’